Ημέρα Ποίησης: Η Δύναμη των Λέξεων για μια Καλύτερη Κοινωνία
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, είναι μια υπενθύμιση για τη δύναμη που έχει η ποίηση να εμπνέει, να ενώνει και να αναδεικνύει τις πιο βαθιές ανθρώπινες αξίες. Μέσα από τους στίχους, οι ποιητές αποτυπώνουν τη χαρά, τον πόνο, τις ελπίδες και τα όνειρα της κοινωνίας, δημιουργώντας έργα που διαπερνούν τον χρόνο και τον τόπο. Στην καρδιά της ποίησης βρίσκεται η αλήθεια, η οποία μπορεί να φωτίσει τις πιο σκοτεινές στιγμές της κοινωνίας.
Η ποίηση δεν πρέπει να θεωρείται μονάχα τέχνη, αλλά πολύ περισσότερο μια δύναμη κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Έχει την ικανότητα να αφυπνίζει συνειδήσεις, να εμπνέει τους πολίτες και να καταγγέλλει τις αδικίες. Μέσα από τις λέξεις των ποιητών, αναδεικνύονται οι αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, που αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινά ελεύθερης κοινωνίας. Η ποίηση μας ενώνει, διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης και ενδυναμώνει τις φωνές εκείνων που μάχονται για τα δικαιώματά τους. Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των προκλήσεων, η ποίηση παραμένει μια γλώσσα αντίστασης και αλλαγής. Ο ποιητής δεν είναι μόνο δημιουργός τέχνης, αλλά και φωνή για τα αόρατα, για τους αδικημένους, για όλους εμάς που επιθυμούμε έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.
Ας τιμήσουμε λοιπόν την ημέρα αυτή, η οποία διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της ανθρωπότητας και μας εμπνέει για ένα πιο όμορφο αύριο. Κι ας μην ξεχνάμε τα ανεξίτηλα λόγια του Κωστή Παλαμά, ενός εκ των σπουδαιότερων ποιητών του ελληνικού έθνους, από τους “Πατέρες” που εκδόθηκε στην ποιητική συλλογή “Βωμοί” το 1915:
«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις, να μην το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του, κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας, κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι, ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα. Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα για τίποτ’ άλλο δεν φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το, και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γέννα π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νά ’ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. Φτάνει μια ιδέα να σ’ το πει, μια ιδέα να σ’ το προστάξει, κορόνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν’ απάνου απ’ όλα.